De Bijbel is een moeilijk boek om te ontcijferen. Er zijn duizenden hoofdstukken en verzen die een verhaal vertellen en Gods woord verspreiden, maar bijna iedereen interpreteert het anders.
Alleen al in de Engelse taal zijn er meer dan vijftig verschillende vertalingen van de oorspronkelijke Bijbel. Deze staan in de volksmond bekend als de New International Version (NIV), de New King James Version (NKJV) en de American Standard Version (ASV). Verschillende christelijke denominaties zullen verschillende versies van de Bijbel gebruiken, en als gevolg daarvan variëren hun interpretaties van de tekst.
Of je nu een regelmatige kerkganger bent, een vrome christen in je familie hebt of een eenvoudige gelovige bent die een tatoeage wil, je vraagt je waarschijnlijk af wat de Bijbel zegt over tatoeages. Zijn ze een zonde? Kan ik alleen een religieus ontwerp krijgen? Ga ik naar de hel als ik een tatoeage laat zetten?
Helaas kunnen we je niet vertellen of het krijgen van een tatoeage al dan niet wordt geaccepteerd in je religie en of je er een moet krijgen. Tatoeages bestaan al honderden jaren en in dit artikel behandelen we alles wat je moet weten over wat de Bijbel zegt over tatoeages en de populaire mening over de praktijk, zodat je een weloverwogen beslissing kunt nemen.
De Bijbel en Tatoeages
De Bijbel noemt tatoeages op geen enkel moment expliciet. Specifieke vertalingen van de Bijbel kunnen “tekens” veranderen in “tatoeages”, hoewel dit niet is wat het oorspronkelijke boek zei.
Leviticus 19:28
Het meest gewaardeerde Bijbelvers over tatoeages is Leviticus 19:28, een boek in het Oude Testament. Er staat in de King James Version (KJV): “Gij zult geen sneden in uw vlees maken voor de doden, noch enige tekenen op u drukken: Ik ben de Heer.”
De vertaling van Leviticus 19:28 verandert zelden op basis van de gebruikte vertaling. Sommige vertalingen vermelden specifiek tatoeages in plaats van tekens, terwijl andere heer in Jehovah veranderen.
In Leviticus 19:28 verwijst God expliciet naar stekken en tekens die in rouw “voor de doden” zijn gemaakt. In die tijd was het gebruikelijk dat mensen zichzelf markeerden met tatoeages en littekens om degenen die ze verloren te eren. Dus of dit vers waarschuwt tegen tatoeages die geen verband houden met de doden, is aan persoonlijke interpretatie.
In hetzelfde hoofdstuk zegt Leviticus 19:27 echter: “Gij zult niet om de hoeken van uw hoofden heen draaien, noch zult gij de hoeken van uw baard beroeren.” Dit verwijst naar het knippen van het haar op je slapen en zijkant van je hoofd, evenals het trimmen van gezichtshaar.
Als we niet alle uitspraken van Leviticus volgen, waarom staat 19:28 dan hoog aangeschreven als het gaat om het laten zetten van een tatoeage?
Het Oude Testament versus het Nieuwe Testament
Het hoofdstuk van Leviticus dat specifiek het afdrukken van tekens op je lichaam noemt, bevindt zich in het Oude Testament van de Bijbel.
Denominaties worden voortdurend geconfronteerd met de vraag van hun volgelingen: “Moeten we het Oude Testament volgen?”
Veel religies hebben een ander, ingewikkeld antwoord op dezelfde, eenvoudige vraag. Er zijn twee belangrijke denkrichtingen met betrekking tot de verandering in de Testamenten: Verbonds- en Dispensatietheologie.
Verbonds- en dispensatietheologie
Verbondstheologie is een van de kaders om te begrijpen hoe de Bijbel werkt. In de Verbondstheologie zijn regels uit het Oude Testament van toepassing, tenzij ze specifiek worden verworpen of gewijzigd in het Nieuwe Testament.
Aan de andere kant gelooft de dispensatietheologie dat regels niet van toepassing zijn tenzij ze expliciet in het Nieuwe Testament worden herhaald. Dit komt omdat de regels die in het Oude Testament zijn uiteengezet, gericht waren op een bepaalde groep mensen, en nieuwe regels moeten in het Nieuwe Testament worden geschetst.
Het kan een uitdaging zijn om te ontcijferen welke theologie uw kerk volgt. Als je in dienst komt en de dichtstbijzijnde persoon vraagt of ze al dan niet de Verbonds- of Dispensatietheologie volgen, krijg je meestal een blik alsof je drie hoofden hebt.
Sommige denominaties volgen noch verbonds- noch dispensatietheologie. Dispensational Theology heeft een reeks takken van denken, waaronder klassiek, herzien en progressief dispensationalisme. In het midden is er ook de Theologie van het Nieuwe Verbond, die een middenweghouding volgt tussen de twee belangrijkste kaders.
Ceremonieel, burgerlijk en moreel recht
Een ander criterium dat het christendom gebruikt om te bepalen welke wetten uit het Oude Testament moeten worden gevolgd, is de indeling van de wetten in ceremoniële, burgerlijke en morele categorieën.
Ceremoniële wetten waren expliciet gericht op de aanbidding van Israël. In het Hebreeuws worden ceremoniële wetten genoemd hUkkim of chuqqah, wat ‘gewoonte van de natie’ betekent. Omdat de christelijke kerk niet tot de natie van de islam behoort, hoeven christenen geen ceremoniële wetten te volgen, zoals dieet- en kledingbeperkingen.
Burgerlijke wetten verwezen naar het dagelijks leven in Israël. Burgerlijke wetten waren in wezen een uitbreiding van morele wetten en dicteerden straf voor het overtreden van Gods wetten, zoals het plegen van moord of overspel.
Morele wetten worden vaak gezien als een reeks verordeningen. Dit geldt ook voor de Tien Geboden. Ze bevorderen het welzijn van degenen die hen volgen, zoals het beloven van eeuwig leven in de hemel voor het volgen van voorschriften over seksueel gedrag, rechtvaardigheid en respect.
Veel religies zullen alleen morele wetten volgen die door het Oude Testament zijn uiteengezet, daarom zijn de Tien Geboden nog steeds relevant. Burgerlijke en ceremoniële wetten worden nog steeds als noodzakelijk beschouwd, maar de follow-up is dat niet. Er wordt bijvoorbeeld nog steeds neergekeken op moord, maar niet alle moordenaars worden onmiddellijk ter dood veroordeeld zoals in de Bijbel, omdat de beschaving van vandaag anders is dan Israël in de Bijbel.
Sommige christenen geloven dat toen Jezus aan het kruis stierf, hij aan deze vereisten voldeed en dat ze nu in plaats daarvan onder de wet van Christus staan. Dit geloof komt voort uit Galaten 6:2 (NBV), waarin staat: “Draag elkaars lasten en vervul zo de wet van Christus.”
De wet van Christus wordt dan bepaald om, volgens Mattheüs 22:36-40 (NBV), “Meester, wat is het grote gebod in de wet?” Jezus zeide tot hem: “Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart, en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand”.
1 Korintiërs 3:17
Voor degenen die niet geloven in de wetten die door het Oude Testament worden uiteengezet, vallen ze op 1 Korintiërs 3:17 (NBV) in hun argument tegen tatoeages. Er staat: “Als iemand de tempel van God bezoedelt, zal hij God vernietigen; want de tempel van God is heilig, welke tempel gij zijt.’
Dit vers legt uit dat je lichaam een tempel van God is, die heilig is. Veel christenen gaan zelfs zo ver om te zeggen dat je lichaam niet van jou is, maar in plaats daarvan van God. Ze geloven dat “het bezoedelen van de tempel” inhoudt dat je tatoeages krijgt. Merriam-Webster Dictionary definieert defile als “het corrumperen van de zuiverheid of perfectie van.”
Dit is lastig terrein omdat veel christenen oorpiercings hebben, maar niet door anderen worden bekritiseerd. Dus wat wordt beschouwd als het bezoedelen van de tempel van God, en wat niet? Waarom worden oorpiercings, haarkleuring en bruining niet onder de loep genomen, terwijl andere lichaamsmodificatievormen dat wel zijn?
Thessalonicenzen 5:22
In Thessalonicenzen 5:22 staat: “Onthoud u van elke schijn van kwaad.”
Veel mensen associëren tatoeages met satanisme, geweld en kwaad, terwijl anderen ze als een kunstvorm beschouwen. Dit biedt een toegangspoort tot de religieuze overtuiging dat het krijgen van een tatoeage acceptabel is zolang de intenties erachter en het ontwerp zelf puur zijn.
Veel vrome christenen zullen bijvoorbeeld hun lichaam versieren met kruisen en heilige symbolen die hun geloof projecteren op iedereen die de tatoeages ziet. In feite hebben veel Koptische christenen van Egypte een tatoeage van een kruis op hun voorhoofd of nek om hun geloof aan anderen aan te geven en toegang te krijgen tot kerken.
Paus Franciscus
In de katholieke kerk is de paus wereldwijd het opperste hoofd van de kerk. Paus Franciscus, die in 2013 aantrad, is een van de meest progressieve pausen die de wereld heeft gezien, omdat het katholieke geloof wordt vereerd als een religie met strikte praktijken.
In 2018 ontmoette paus Franciscus veel jonge afgevaardigden op de Legionairs van het Maria Mater Ecclesia College van Christus in Rome. Op een vraag over tatoeages antwoordde hij: “Wees niet bang voor tatoeages.” Hij vermeldde dat Eritrese christenen en anderen eeuwenlang tatoeages van het kruis hebben gekregen.
Hij ging verder met te verduidelijken: “Natuurlijk kunnen er overdrijvingen zijn,” zei hij, maar zei dat een tatoeage “een teken van verbondenheid is”, en een jongere vragen naar hun tatoeages kan een geweldige plek zijn om een dialoog te beginnen over prioriteiten, waarden en verbondenheid.
Voordat hij deze kwestie benaderde, had paus Franciscus de jonge afgevaardigden verteld dat zij degenen zijn die kunnen helpen de katholieke kerk te bestrijden op basis van de giftige denkwijze dat “het altijd op deze manier is gedaan”.
De wereld waarin we leven verandert voortdurend, net als religie.
Het Heilige Woord op Tatoeages
Om een lang verhaal kort te maken, de Bijbel noemt tatoeages niet specifiek, maar dat betekent niet dat bepaalde verzen niet geassocieerd zijn met de praktijk van het tatoeëren.
Tot de meest populaire verzen behoren Leviticus 19:28 en 1 Korintiërs 3:17. Thessalonicenzen 5:22 komt ook in sommige argumenten naar voren. Heilige functionarissen, zoals paus Franciscus, do de kunst van tatoeages niet te schande te maken, maar ze eerder te zien als een venster op de levenswaarden van iemand anders.
Tatoeages kunnen een probleem worden in religie als ze uitdrukkelijk satanische en onheilige symbolen vertegenwoordigen, of alleen worden verkregen uit een pervers gevoel van trots. Als iemand alleen tatoeages krijgt omdat ze een onnatuurlijke hoeveelheid aandacht zoeken, dan wordt dit door elke kerk negatief bekeken.
Als je je zorgen maakt over het schenden van je geloof door een tatoeage te laten zetten, is de beste plek om te beginnen in je kerk. Het raadplegen van hooggeplaatste kerkelijke functionarissen zoals de voorganger of priester zal je helpen in een richting te duwen om je eigen onderzoek te starten. Als je gelooft in bidden, dan kan dit ook helpen.