Om dit probleem met een beetje meer nuance te bekijken, moeten we kijken naar tatoeages en hun geschiedenis. We moeten onze lens ook richten op de intersectionaliteit van body art en de werkplek en het effect ervan op leeftijd en geslacht. En wat is het effect van geslacht en leeftijd op tatoeages?
Er is geen federale wet die discrimineert tegen het hebben van een tatoeage op de werkplek. Toch stellen sommige werkgevers in hun bedrijfsbeleid dat werknemers tatoeages moeten bedekken – een standpunt dat door velen als oneerlijk wordt beschouwd, en terecht.
Wat zijn de problemen met mensen en tatoeages?
Er zijn veel negatieve connotaties rond tatoeages, zelfs als deze vooruitzichten niet zouden moeten bestaan. Zichtbare inkt op het gezicht en de handen is sociaal niet ‘acceptabel’ en er is een perceptie van criminaliteit of gebrek aan vertrouwen. Daarnaast worden vrouwen ook als minder aantrekkelijk ervaren.
Ondanks deze standpunten over tatoeëren, zoals we weten, hebben mensen zichzelf door de geschiedenis heen aangepast sinds de records begonnen, om vele en gevarieerde redenen. Er zijn alleen al in de Verenigde Staten tientallen miljoenen getatoeëerde inwoners.
De vroegst bekende definitieve inkt is bijvoorbeeld ongeveer 5.200 jaar oud. Otzi The Iceman had een aantal – 61 – tatoeages, en het beste van het huidige denken is dat ze een mix waren van medische charmes en persoonlijke ontwerpen. Andere culturen door de prehistorie hebben ook een sterke traditie van lichaamsmodificatie gehad, dus we kunnen zien dat dit een panhistorische en pan-menselijke traditie is.
We kunnen daarom zien dat dit geen flits in de pan of een rage is – ongeacht wat je moeder je die eerste keer heeft verteld. Wat we hebben is een heel menselijk verlangen om te veranderen, te veranderen, aan te passen en/of een statement te maken. Waarom we dit doen is een veel complexere reden dan simpelweg je volgende ontwerp uit een boek in een salon te kiezen.
In de moderne zin is waarom we dingen doen net zo belangrijk of belangrijker dan het wat. In het moderne Amerika is verandering een mix van glaciale traagheid met een razendsnelle innovatie.
We hebben gevestigde bedrijven die al vele decennia op dezelfde manier werken, met veel van dezelfde regels die nog steeds van kracht zijn – kledingvoorschriften voor mannen en vrouwen die seks nog steeds sartoriaal codificeren – die misschien verouderd en ouderwets lijken, maar nog steeds worden gehandhaafd in enorme delen van de dienstensector.
Het is dan gemakkelijk om te zien hoe oude, nog steeds diepgewortelde ideeën en overtuigingen nog steeds de overhand hebben in grote delen van het Amerikaanse bedrijfsleven. Tatoeages worden nog steeds gezien als onderdeel van een contra- of subversieve cultuur, of de provincie van laagbetaalde, ondergeschikte, rondtrekkende werknemers of leger / marine / luchtmacht.
Veranderende tijden? Mensen veranderen?
De culturele demografie is veel sneller veranderd dan de gevestigde werkcultuur. Het aantal van ons met een of meer tatoeages is in minder dan een decennium veranderd. Deze snelle verschuiving wordt ook meer in het algemeen weerspiegeld in de hele bevolking, van babyboomers tot generatie Z en verder, waarbij elk cohort artistieker wordt ingericht. De drijvende kracht was echter, en is nog steeds, de jonge.
We hebben nu een jeugdige beroepsbevolking met weinig of geen eerdere ervaring die op zoek gaat naar werk binnen een statische, of op zijn minst veranderingsbestendige werkgelegenheidssector.
De traditionele demografie van managers en directeuren – vaak mannelijk en in hun 40s of 50s – thuishoren in een ander cohort met verschillende overtuigingen en ideeën. Waar 1-op-4 mensen nu een tatoeage heeft, was het in de jaren ’60, ’70 en zelfs in de jaren ’80 dichter bij 1-op-10.
Vrouwen en Inkt
De genderkloof is meer merkbaar. De opname in lichaamskunst in de afgelopen tien jaar of twee bij vrouwen heeft de grootste verandering van allemaal gezien. Het stereotype van bijna een carnavalsachtige getatoeëerde dame pastiche veranderde in een edgy millennial en vervolgens in een voetbalmoeder.
De oude garde, als we ze zo mogen noemen, kent nog steeds rollen toe aan mannen en vrouwen. Een man met tatoeages is sterk, uitdagend, agressief ogend en mannelijk – allemaal ‘positieve’ mannelijke tropen. Een vrouw met een grote hoeveelheid zichtbare inkt doet het minder goed onder de microscoop; tags als ‘lelijk’, ‘hard’ en ‘mannelijk’ worden rondgestrooid. Van geen van deze kan worden gezegd dat ze goed reflecteren op hun eigenaar. Deze houdingen worden gedeeltelijk nog steeds negatief weerspiegeld op de werkplek.
Dit schetst echter een nogal somber en niet helemaal accuraat beeld. De beroepsbevolking is geen echte monolithische, homogene massa, maar meer een ziedende, borrelende smeltkroes van plaatsen, mensen en banen. Dit wil niet zeggen dat de bovenstaande ideeën niet verankerd zijn in functies en publieke perceptie, meer dat er een meer genuanceerde kijk op de situatie in de jaren 2020 en daarna moet zijn.
Wat is er nieuw?
Bmanagers en eigenaren – denk aan techbubbel, hier – zijn jonger. Rollen en verwachtingen veranderen, zowel van het publiek als van werkgevers. Het etablissement loopt hierin voorop; openbare diensten zoals de politie, brandweer en andere first responders dragen nu tatoeages. Het leger, dat bastion van conventies, heeft nieuwe regels opgesteld om met de veranderende tijden om te gaan.
Al het bovenstaande trekt hun werknemers uit een specifieke demografie, die statistisch gezien de meest geïnkte van alle groepen is, en bovendien is het nodig om deze mensen in dienst te houden.
Een zakelijke waarheid is dat het gemakkelijker is om goed personeel te behouden dan om nieuwe te vinden. We kunnen zien dat hun hand is geforceerd. Het leger vertrouwt op een inname van fitte, jonge mannen, en momenteel, met bijna 40% die een tatoeage heeft of erover nadenkt, zou het eenvoudige zelfmoord zijn om mensen uit te sluiten op een eenvoudige kwestie van lichaamskunst.
Verandering en evolutie zijn nodig en aangenomen. Waarom is er dan zo’n weerstand in andere delen van de werkplek?
De consumentgerichte situatie en tatoeages
In bepaalde gebieden, vooral klantgericht en klantgericht, is er nog steeds een prevalentie dat ‘Geen tatoeages’ de norm zijn – geen enkele mag zichtbaar zijn. De perceptie van de verantwoordelijken is dus dat het publiek geen mensen met zichtbare inkt wil zien.
Het is geen debat dat een man met inkt op zijn handen minder goed in staat is om je persoonlijke rekeningen te regelen, of dat een meisje met een ingewikkelde mouw je niet kan helpen als je een bank in de winkelstraat binnenloopt.
Wat discutabel is, is dat mensen zich hier per saldo ongemakkelijk bij voelen. Het komt erop neer dat als iets een negatieve impact heeft, het, indien mogelijk, moet worden aangepast. We kunnen zien dat de grootste reactie een gebrek aan respons is. Mensen, zo lijkt het, kan het niet schelen of de man die je borden in een high-end restaurant buss, tatoeages heeft dan de man die je auto repareert.
Wat is de juridische visie?
Als er een top-down probleem is met tatoeages op sommige gebieden zoals wetgeving, financiën en gezondheidszorg, welke wettelijke bescherming wordt dan geboden aan de werknemers? Wettelijk gezien is een tatoeage geen beschermd kenmerk op dezelfde manier als ras, religie of handicap.
Er zijn gelegenheden geweest, met wisselend succes, waarbij mensen zijn ontslagen van een baan – naar hun mening vanwege een tatoeage.
Mensen zijn ook ontslagen vanwege de tatoeage van een andere persoon, in dit geval een confederatievlag, samen met beschuldigingen van racisme die worden geïllustreerd door de tatoeage.
Sommigen hebben beweerd dat hun tatoeage religieuze betekenis heeft, waardoor het een beschermde status krijgt voor het en het individu, en waardoor een onterecht ontslagproces kan worden aangespannen, wat resulteert in een toekenning van zes cijfers.
Dit leidt tot interessante tijden voor werkgevers en werknemers waarin beide partijen rechten hebben, zowel juridisch als moreel. Het verdrijven van een potentiële klantenkring met slechte pers is maar al te gemakkelijk in dit moderne, virale tijdperk.
Wat kunnen we hiervan leren?
We kunnen zien dat er bedrijven/banen zijn die altijd, laten we zeggen, tattoo happy zijn geweest. De Amerikaanse marine en de bouwsector zijn daar twee goede voorbeelden van. Er zijn nog steeds bedrijven met een uitsluitingsbeleid met betrekking tot tatoeages, bijvoorbeeld bankdiensten in de frontlinie, en er zijn bedrijven die in transitie zijn.
Verandering wordt alleen teweeggebracht in de samenleving, door de samenleving – een echte definitie van verandering van binnenuit. Moderne ondernemers hebben nu evenveel kans om geïnkt te worden. Moderne arbeidskrachten bestaan uit een pool, een microkosmos van de oceaan van de samenleving waaruit ze putten. Omdat we een steeds meer gedecoreerde bevolking hebben, hebben we een steeds meer gedecoreerde beroepsbevolking.
We hebben een meer, of minder (afhankelijk van uw lens), onderscheidend klantenbestand. Mensen maken zich minder zorgen over hoe mensen eruit zien; ze maken zich meer zorgen over de service die ze bieden.
Wat is de eindweergave?
Het uitzicht van bovenaf raakt losgekoppeld van de samenleving waarin het functioneert, waar het zijn personeel vandaan haalt en die als basis dient. Dit kan niet goed zijn voor het bedrijfsleven.
Er moet verandering komen. Als de ervaring ons iets heeft geleerd op de werkplek, dan is het ons dat bedrijven die niet veranderen of evolueren, gewoon sterven. Het lijkt erop dat er verandering komt, en die verandering komt van onderop. Die verandering ben jij, en die verandering ben ik.